با این حال، نوع صحنه‌آرایی برای بستن راه مکرون و برقراری دیالوگ اجباری با او یادآور سخنان ناامیدانه و ملتمسانه چندی پیش علینژاد در مورد حمایت‌های خارجی از اپوزیسیون است که گفته بود «کاخ سفید و دفتر مکرون و رهبران کشوران غربی از من می‌پرسند، الان انقلاب شما تمام شده و کسی در خیابان نیست، پس چرا نباید به میز مذاکره برگردیم؟ این ته دل من را خالی می‌کند، این نگران‌کننده است.»

به همین دلیل است که نمایشی که علینژاد در راهرو‌های کنفرانس مونیخ راه انداخته، جز تأکید بر «التماس برای وابستگی به غرب» حرفی ندارد و قابل اعتنا نیست. لیدر‌های ضدانقلاب نه تنها اصراری بر حفظ استقلال حتی در ظاهر ندارند، بلکه ابایی هم ندارند که وابستگی به دولت‌های دیگر را جار بزنند. همین هم نشان از قدرت کم آنهاست، اگر متکی به مردم بودند، نیازی به آویزان شدن از کت و کراوات رؤسای جمهور غرب را نداشتند. مقامات غربی هم تا یک جایی حاضر هستند برای اپوزیسیون ایرانی هزینه بدهند، تا یک جایی که منافع خودشان از بین نرود یا با خطر مواجه نشود. طبیعی است وقتی شکست جریان اخیر و نیز قدرت مردم ایران در راهپیمایی ۲۲ بهمن سال جاری را می‌بینند، معادلات واقعی و تصمیمات پشت پرده را غیر از حمایت‌های ظاهری رسانه‌ای می‌گیرند.

روزنامه فرهیختگان در همین زمینه نوشته که «در همین کنفرانس و یک نشست رسمی مکرون صریحاً اعتراف می‌کند: من واقعاً به رژیم چنج باور ندارم و وقتی می‌شنوم افرادی از رژیم چنج طرفداری می‌کنند، می‌خواهم بپرسم دقیقا کدام تغییر؟ نفر بعدی کیست؟ لیدر شما کیست؟! ما تغییر رژیم‌های زیادی در طول تاریخ را تجربه کردیم و دیدیم که یه شکست قطعی و کامل بوده است.»